Chusta lniana

            Najbardziej nie lubię robić  tego czego ode mnie oczekuje rodzina czyli szycia pościeli, przeróbek,  skracania,  podkładania, naprawiania, przyszywania guzików wymiany zamków.  Nikt mnie nie poprosi "pokaż jak to się robi".    No może tylko 7 letni wnuczek  który jako jedyny z rodziny potrafi szyć na mojej maszynie wprawdzie pod nadzorem ale już wie jak się nawleka nici,  ustawia ściegi, zmienia stopki i szyje.
          Nie wiem dlaczego rodzina  uważa, że  skoro ja wszystko potrafię to cała reszta nie musi niczego się nauczyć.  Po prostu podrzuca mi się  rzeczy jak do punktu krawieckiego zakładając, że  znajdę  odpowiedni  guzik, zamek, szmatkę, podszewkę itd.  Z wiekiem robię się coraz bardziej asertywna  i zaczynam odmawiać gdy   ktoś np. oczekuje , że wymienię mu zamek z zimowej puchowej kurtce  uszytej z mnóstwem naszywek , bajerów i lamówek. Żeby wymienić zamek musiałabym tą kurtkę całą rozpruć i to ręcznie  a potem zszyć na nowo. Nie mam odpowiedniej maszyny więc część pewnie  bym szyła igiełką.
           Już  nie daję się nabierać na stwierdzenia, przecież Ty jesteś taka zdolna,  wszystko potrafisz, dasz radę  naprawić    to co akurat udało nam  się popsuć.  Odmawiania też trzeba się nauczyć i wkalkulować w odmowę obrażone miny i komentarze po kątach, że po prostu mi się nie chce a przecież siedzę w domu i nic nie robię.

         W czasie takiego nic nie robienia wydziergałam lniano-bawełnianą chustę. Bez konkretnego wzoru ot tak   robiłam co mi się tam zachciało.

Chusta ma wpleciona cieniutką jak włos złotą  niteczkę więc się cała mieni. Oczywiście nie potrafię zrobić zdjęcia na którym będzie to widać więc musicie mi uwierzyć na słowo.